ನಮ್ಮೂರಿನ ಆ ಮೋಟುಗಲ್ಲಿ

ಲೇಖನ: madhuಚಂದ್ರ


ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದು ಹೋಗಿರುತ್ತವೆ. ಆ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಮಗವು ಅರ್ಥವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ದೊಡ್ಡವರಾದಂತೆ ನಾವು ಆ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಅಂಥ ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳು ಇಂದಿಗೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತವೆ. ಆಗ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದುದು ಈಗ ಅರ್ಥವಾದಾಗ ಮೈ ಬಿಸಿಯೇರುತ್ತದೆ.

ಅದೊಂದು ಮೋಟುಗಲ್ಲಿ, ಅಂದರೆ ಒಂದು ಕಡೆ ಮಾತ್ರ ತೆರೆದಿರುವ ಓಣಿ, ಅಥವ dead end. ಅಂದಹಾಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗರಿಗೆ ಈ dead end ಅನ್ನುವ ಪದ ಸ್ವಲ್ಪ ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥವಾದಂತಿದೆ. ಇವರ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತಿ ರಸ್ತೆಯ ಕೊನೆಗೂ ಒಂದು dead end ಇರುತ್ತದೆ. ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೋ, ಅಂಗಡಿಗೋ, ಹೋಟೆಲಿಗೋ, ಅಥವ ಬೇರೆ ಯಾವುದಕ್ಕೋ ದಾರಿ ಕೇಳಿ ನೋಡಿ. "ಸೀದಾ ಹೀಗೆ ಹೋಗಿ... ಹೋಗ್ಬಿಟ್ಟು dead endನಲ್ಲಿ left ತಗೊಳ್ಳಿ... ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದೆ", ಅಂತ ಹೇಳಿ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾರೆ. "ಸಾರ್, dead end ಅಂದ್ರೆ dead end. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದಕ್ಕಾಗಲೀ, ಎಡಕ್ಕಾಗಲೀ ಮತ್ತು ಬಲಕ್ಕಾಗಲೀ ರಸ್ತೆ ಇರೋದಿಲ್ಲಾ" ಅಂತ ನಾವು ತಿಳಿಸಿ ಹೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ, ಇದೊಳ್ಳೇ ಕತೆ ಆಯ್ತಲ್ಲಾ, ಏನೋ ದಾರಿ ಕೇಳಿದಾ ಅಂತಾ ಹೇಳೋಕೆ ಹೋದ್ರೆ ನಂಗೆ lecture ಕೊಡೋಕೆ ಬರ್ತಾನಲ್ಲಾ.. ಅನ್ನೋ ರೀತಿ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಹೊರಟು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಇಂಥ ಹತ್ತು ಹಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ನಾನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ಸಧ್ಯ ಈ ಲೇಖನಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ dead end ಬಂದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮೂರಿನ ಆ ಮೋಟುಗಲ್ಲಿಯ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ. ಆ ಗಲ್ಲಿಯ ಎರಡೂ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಹತ್ತಿಕೊಂಡಂತೆ ಎಂಟೋ ಹತ್ತೋ ಮನೆಗಳಿದ್ದವು. ನಮ್ಮದು ಎಡಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಮೂರನೆಯ ಮನೆ. ಆಗ ನಾನು ನಾಲ್ಕನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಿರಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಶಾಲೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಶುರುವಾಗಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮುಗಿದುಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಮೋಟುಗಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಇನ್ನೂ ಹಲವು ಹುಡುಗರಿದ್ದರು. ಶಾಲೆ ಮುಗಿದು ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಂತರ ನಾವೆಲ್ಲ ಗಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಲಿಯಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಗಲ್ಲಿಯ ಕೊನೆಗೆ, ಅಂದರೆ dead endನಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಗಲವೆನ್ನಬಹುದಾದಂಥ ಜಾಗವಿತ್ತು. ಅದರ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಕಟ್ಟೆಯೂ ಇತ್ತು. ಆ ತುದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಮನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಜನರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಸಮಾಧಾನವಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಅವರಿವರು ಏನನ್ನೋ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಾನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅದೇನು ಅಂತ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಆ ಮಾತುಗಳು ಆ ಎರಡು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿಯಿದ್ದರೆ ಅವರ ಎದುರಿಗಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಇದ್ದರು. ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿಯ ಮಗ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಯಾವಗಲೂ ಗೋಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ. ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಮದುವೆಯಾದರೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೇ ಇದ್ದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು.

ಒಂದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಾವು ಆ ಕಟ್ಟೆಯ ಬಳಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಗೋಲಿಯಾಟದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿದ್ದೆವು. ಆಗ ಕಿಟಕಿಯೊಂದು ತೆರೆದ ಸದ್ದಿಗೆ ನಾನು ಸುತ್ತ ನೋಡಿದೆ. ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿಯ ಮನೆಯ ಹಿಂದಿನ ಕೋಣೆಯ ಕಿಟಕಿ ಅದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ನನಗೆ ಯಾರೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಆಟ ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿದಾಗ ನನಗೆ ಆ ಕಿಟಕಿಯ ಕಡೆಗೆ ಮತ್ತೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡುವ ಅಗತ್ಯ ಉಂಟಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಕಿಟಕಿಯೊಂದು ತೆರೆದ ಸದ್ದಾಯಿತು. ನಾನು ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದೆ. ಈ ಸಲ ಅದು ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಮನೆ ಕಿಟಕಿಯಾಗಿತ್ತು. ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಅದರ ಹಿಂದೆಯೇ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲವು ಗೆರೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ ನನಗೆ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿಹೋಗಬೆಕೆನಿಸಿತು. ಹಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಸರಿಯಾಗಿ ಬೈಯ್ದು ಅಮ್ಮ-ಅಪ್ಪಂದಿರಿಗೆ ದೂರು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಡೆತ ತಿಂದ ನಾವು ಅಂದಿನಿಂದ ಆ ಮೋಟುಗಲ್ಲಿಯ ಅಂಚಿಗೆ ಹೋಗುವುದನ್ನೇ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಈಗ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ನಮ್ಮನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಂತಿರಲಿಲ್ಲ, ಅಥವ ಗಮನಿಸಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ತೆಪ್ಪಗೆ ಆಚೆ ಸರಿದೆನಾದರೂ ಅದು ಯಾಕೋ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಮುಖ ಹಾಗೇ ಕಂಡಿದ್ದು ನನಗೆ ಕುತೂಹಲ ತಂದಿತ್ತು. ನನಗೇನು ಹೊಳೆಯಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ನಾನು ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿದೆ. ಹಾಗೆ ಹತ್ತಿದವನೇ ವಾಸಂತಿ ಅಂಟಿಯ ಕಿತಕಿಯತ್ತ ನೋಡಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ತುಸು ದೂರ, ಕಿಟಕಿಯ ಹಿಂದೆ, ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿ ಬ್ಲೌಜು ಬಿಚ್ಚಿ ನಿಂತಿದ್ದರು. ತೆರೆದ ಸ್ತನಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಉದ್ರೇಕಗೊಳ್ಳುವ ವಯಸ್ಸು ನನ್ನದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹೆದರಿ ನೀರಾಗಿದ್ದೆ. ಏನೋ ನೋಡಬಾರದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೆ. ಇನ್ನೇನು ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿ ನನ್ನತ್ತ ನೋಡಬೇಕು, ನನ್ನ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ದೂರು ಹೋಗಬೇಕು, ನಾನು ಒದೆ ತಿನ್ನುವುದು ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಅಂದುಕೊಂಡು ಕಟ್ಟೆಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ನೆಗೆದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅಂಥದ್ದೇನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳು ಕಳೆದವು. ಇತ್ತ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಗೆರೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದವು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದುದು ನನಗೆ ಖಚಿತವಾಗಿತ್ತು. ನನಗೆ ಕುತೂಹಲ ತಡೆಯಲಾಗದೇ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿದೆ. ಆಗ ಮತ್ತೆ ಕಂಡ ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿಯ ಬೆಳ್ಳನೆಯ ದುಂಡಾದ ಮೊಲೆಗಳು ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿತ್ರವಾಗಿವೆ. ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿ ತಮ್ಮ ಮೊಲೆಗಳನ್ನು ತಾವೇ ಒತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದರೆ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಆ ವಿಚಿತ್ರ ಗೆರೆಗಳು ಮೂಡಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ. ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಯಾವುದೋ ಕಾಯಿಲೆ ಬಂದವರ ಥರ ನಿಂತಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ಕುಲುಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಹಣೆ ಮತ್ತು ಕತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬೆವರು ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ನಾನು ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿ ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.

ಸುಮಾರು ಆರು ವರುಷಗಳ ನಂತರ ನನಗೆ ಆ ದೃಶ್ಯ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾದ ನೆನಪು. ಆಗ ನಾನು ಹತ್ತನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಹದಿನೈದರ ಹರೆಯದಲ್ಲಿಯೇ ಹಸ್ತ ಮೈಥುನವನ್ನು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಆ ದೃಶ್ಯ ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿತು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ವಾಸಂತಿ ಆಂಟಿ ಎಷ್ಟು ಚೆಂದಾಗಿದ್ದರು, ಅವರ ಆ ತುಂಬು ಸ್ತನಗಳು ಎಷ್ಟು ದುಂಡಗೆ ಮತ್ತು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿದ್ದವು ಎಂದು ತಿಳಿಯಲು ಆ ಆರು ವರಷಗಳು ಬೇಕಾದವು. ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಸುಧೀರ್ ಅಂಕಲ್ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಆ ಗೆರೆಗಳು ಮೂಡಿದ್ದೇಕೆ, ಕಿಟಕಿಯ ಹಿಂದೆ ನಿಂತಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ಹಾಗಿ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಅವರು ಕುಲುಕಿದ್ದು ಏಕೆ ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲವೇ?