Wednesday, February 18, 2009

ಅತಿಕ್ರಮಣ

ಲೇಖನ: ಪದ್ಮಿನಿ


ಸ್ನೇಹಿತರೆ, ಇದೊಂದು ತುಂಬಾ ಸರಳವಾದ softcore ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಕಥೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಬಿರುಸಿನ ಕೇಳಿಯ ಚಿತ್ರಣವಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಾರೆ, ಇದು ನನ್ನ ಪ್ರಣಯ ಶೈಲಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ಕಿರು ಪರಿಚಯ. ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಸಂತೋಷ. ಸಮಯ ದೊರೆತರೆ ಇದನ್ನೂ ಒಂದು ಧಾರಾವಾಹಿಯಂತೆ ಮುಂದುವರೆಸಬಹುದು.



"ಪದ್ಮೀ.. ನಿಧಾನ" ಎಂದಳು ಗೆಳತಿ ನಾಗವೇಣಿ.

ನಾನು ಹಿಂತಿರುಗಿ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿದೆ. ಅದುವರೆಗೂ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನ ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಡೆಸ್ಕ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಂದಿನ ಕೊನೆಯ accountacy ಕ್ಲಾಸಿಗಾಗಿ ಬರಬೇಕಾದ ಪ್ರೊಫೆಸರು ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಕಾಯ್ದು, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹರಟೆಯಾಡಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಹೊರಡಲು ಅನುವಾಗಿದ್ದೆವು.

ನಾಗವೇಣಿ ಇನ್ನೂ ನಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಸೇರಿದರೆ ಜೋಕುಗಳು, ತಲೆಹರಟೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಅನ್ನಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವಳೇನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದಿದ್ದಳೋ ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.

"ಏನೇ ವೇಣೀ.. ಏನ್ ನಿಧಾನ?" ಎಂದೆ.

"ಏನಿಲ್ಲಾ.. ಅದನ್ನ ಅಷ್ಟೊಂದು shake ಮಾಡ್ಬಾರ್‍ದು ಕಣೇ.. ಕಳಚಿ ಬಿದ್ಹೋಗೋ chances ಇರುತ್ತೆ" ಅಂದ ನಾಗವೇಣಿ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕಳು.

"ಥೂ ನಿನ್ನ.." ಅಂದ ನಾನು ಮುಜುಗರದಿಂದ ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದೆ - ಯಾರಾದರೂ ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡರೋ ಎಂಬಂತೆ. ಸಧ್ಯ ಅಲ್ಲಿ ಹುಡುಗರು ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಉಳಿದ ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿ ಸುಮಾಳಿಗೆ ನಾಗವೇಣಿಯ ಮಾತು ಅರ್ಥವಾಗಿತ್ತೇನೋ, ಅವಳೂ ಮೆಲ್ಲಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾಗವೇಣಿಗೆ ನನ್ನನ್ನ ಕಿಚಾಯಿಸೋದರಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಖುಷಿ.

ನನ್ನ ಆಗಿನ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ತುಸು ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಎನ್ನಬಹುದಾದ 34" ಸುತ್ತಳತೆಯ ನನ್ನ ನಿತಂಬಗಳು ನಾನು ನಡೆಯುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ತಾವೇ ತಾವಾಗಿ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಕುಲುಕುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಂದು ಬೇರೆ ನಾನು ತಿಳಿಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ತೆಳುವಾದ ಬಟ್ಟೆಯ ನೀಳವಾದ ಸ್ಕರ್ಟು ತೊಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆ ಸ್ಕರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಲುಕುವ ನನ್ನ ಚೆಲುವು ಇನ್ನೂ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೇ ನಾಗವೇಣಿ ಆ ಕಮೆಂಟ್ ಹೊಡೆದಿದ್ದು.

ನಮ್ಮ ಆ ಎರಡನೆಯ ಪೀಯೂಸಿ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಹನ್ನೆರಡು ಜನ ಹುಡುಗಿಯರು, ಹದಿನಾರು ಜನ ಹುಡುಗರಿದ್ದರು. ನೋಡಲು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನ ಹುಡುಗಿಯರೆಂದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟ. ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನ ಹುಡುಗಿಯರೆಲ್ಲ ಆಗಲೇ boyfriend ಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು - ನನ್ನನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ. ಆದರೂ ನಾನೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಸೂಯೆ. ನಾಗವೇಣಿಗೆ ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ, "ನಿನ್ಹತ್ರ ಇದ್ದಷ್ಟು ಅವರ್‍ಯಾರ ಹತ್ರಾನು ಎಲ್ಲಾ ನೋಡು, ಅದಕ್ಕೇ" ಎಂದು ಹೇಳಿಬಿಡುವಳು. ಅದೇನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಇತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಅಸೂಯೆ ಮೂಡಿಸುವಂತಿದ್ದೆ ಎನ್ನಬಹುದಿತ್ತು.

ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದ ನಾನು ಏನೋ ನೆನಪಾದಂತಾಗಿ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನೊಳಗೆ ಇರಿಸಿದ್ದ ಆ ಕಾಗದದ ತುಣಕನ್ನು ಹೊರಗೆ ತೆಗೆದೆ. "ದಿಬ್ಬದ ಹಿಂದೆ.. ಬಂಡೆಯ ಬಳಿ" ಎಂದಷ್ಟೇ ಅದರಲ್ಲಿ ಬರೆದಿತ್ತು. ಆ ಕಾಗದವನ್ನು ನಾನು ಹರಿದು ಹಾಕದೇ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನೊಳಗೆ ಇರಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ನನಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತಂದಿತ್ತು. ಈ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಯೋಚನೆ ಬೇಡವೆ? ಈ ಥರಾ ಚೀಟಿ ಬರೆದು ಕೊಟ್ಟ್ರೆ ಏನರ್ಥ? - ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಆ ಕಾಗದವನ್ನು ಹರೆದು ಹಾಕಿ ಮುಂದೆ ನಡೆದೆ. ಅವನ ಹೆಸರು ಗಿರೀಶ್ ಆಂತ. ಬಿಕಾಂ ಎರಡನೆಯ ವರ್ಷದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ. ಅಂದರೆ ನಮಗಿಂತಲೂ ಎರಡು ವರ್ಷ ಸೀನಿಯರ್. ಅವನೆಂದರೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆಲ್ಲ ಪ್ರಾಣ. ನೋಡಲು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ.. ಓಕೆ.. ತುಂಬಾನೇ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ಅನ್ನಬಹುದು. ಆರು ಅಡಿ ಎತ್ತರದ ಕ್ರೀಡಾಪಟು. ಕಾಲೇಜಿನ ಫುಟ್‌ಬಾಲ್ ತಂಡದ ನಾಯಕ. ಅಪ್ಪನ ಆಸ್ತಿಯಿಂದ ಶ್ರೀಮಂತ ಕೂಡ. ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳದ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರಂತೂ ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಯವರ ಮಾತೇ ಆಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ನಾಗವೇಣಿಯೂ ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು. ಗಿರೀಶ್ ತನೆಗೆ ಎದುರಾದ ಎಲ್ಲ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೂ smile ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೆ ಮಾತೂ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ propose ಮಾಡುವ ಧೈರ್ಯ ಈ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಆ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಅವನು "Sorry.. ನಾನು ಆ ಥರಾ ಯೋಚಿಸಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೈತೊಳೆದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇನ್ನು ಅವನೇ ಏನಾದರೂ ಯಾರಿಗಾದರೂ propose ಮಾಡಿದರೆ ನಿರಾಕರಿಸುವ ಹುಡುಗಿಯರ್‍ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬವನ್ನ ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡ. ಪಾರ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜಿನ ಸುಮಾರು ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಯರು ನೆರೆದಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಗಿರೀಶನೂ ಬಂದಿದ್ದ. ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ಬೇಡವೆಂದರೂ ಅವನಿಗೆ ನನ್ನನ್ನ ಪರಿಚಯಿಸಿದಳು. ಸರಿ, ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಹೆಲೋ ಹೇಳಿ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಮಾತನಾಡಿದ್ದೆವು. ಆ ಎರಡು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಅವನು ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಯಾವ ಪರಿಣಾಮವನ್ನೂ ಬೀರಲಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಸುಳ್ಳಾದೀತು. ನನಗೆ ಅವನ ಮಾತು, ನಗು, ಅವನ ಸನ್ಮೋಹಕ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹಿಡಿಸಿದ್ದವು. ಅವನನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತ ಅವನೊಂದಿಗೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಇರಬೇಕೆನಿಸಿದ್ದೂ ನಿಜ. ದೂರದಿಂದ ಅವನ ರೂಪವನ್ನಷ್ಟೇ ನೋಡಿದ್ದ ನನಗೆ ಅವನ ಸಾಮಿಪ್ಯ ಅಷ್ಟೊಂದು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆಂದು ಅನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪಾರ್ಟಿ ಮುಗಿದು ಮನೆಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ಹೇಗೇಗೋ ಆಗತೊಡಗಿತ್ತು. ಹಾಗೆಲ್ಲ ಹಿಂದೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನೇನೋ ಕಲ್ಪನೆಗಳು, ವಿಚಾರಗಳು ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದವು. ರಾತ್ರಿ ಊಟವೂ ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬೇಗ ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಹೋದರೂ ನಿದ್ದೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆ ರಾತ್ರಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಏನೇನೋ ಮಾಡಿದೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೂ ದೇಹಕ್ಕೂ ಆಯಾಸವಾದಂತಾಗಿ ನಿದ್ದೆ ಹೋದಾಗ ರಾತ್ರಿ ಅಂತಿಮ ಪ್ರಹರದಲ್ಲಿತ್ತು.

ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲ ಸರಿ ಹೋದಂತಾಗಿತ್ತು. ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿ ಎಂದಿನಂತೆ ದಿನ ಕಳೆದಿದ್ದೆ. ಒಂದು ವಾರದ ನಂತರ ಗಿರೀಶ್ ಕಾಲೇಜಿನ ಕ್ಯಾಂಟೀನಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದ. ಗುರುತಿಸಿ ಹೆಸರು ಕರೆದು ಮಾತನಾಡಿಸಿದ. ಸುತ್ತಲಿನವರೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಕಡೆಗೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲೂ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಗಿರೀಶ್ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದು ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದು ತೀರ ಅಸಂಬದ್ಧವೆನಿಸಿದಂತಿತ್ತು. ನಾನು ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಮರಳಿದಾಗ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣೂ ನನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಇದ್ದವು. ಕೆಲವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಹೇಳಲಾಗದ ನೋವಿತ್ತು. ಒಂದಿಬ್ಬರಂತೂ ಆತುರ ತಾಳಲಾಗದೆ "ಏನೇ ಅದು ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಮಾತಾಡಿದ್ದು?" ಅಂತ ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು. ನಾನು ಉತ್ತರಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗದೆ ನಾಗವೇಣಿಯ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾದರೂ ಅವಳದೂ ಅದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ. ನಾನು ನಕ್ಕು, ಸುಮ್ಮನೆ ಅವಳನ್ನು ರೇಗಿಸಲೆಂದು, "ಏನಿಲ್ಲ.. ಅವನಿಗೆ propose ಮಾಡೋಣ ಅಂತಿದೀನಿ" ಎಂದೆ. "ಒಹೋ, ಹೌದೇನು? ಮಾಡು ಮಾಡು, ನಿಂಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಸರಿಯಿಲ್ಲ" ಅಂದ ನಾಗವೇಣಿ ಆ ದಿನ ಮತ್ತೆ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಕ್ಲಾಸು ಮುಗಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ. ಟೀವಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಧಾರಾವಾಹಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ನನ್ನ ಬೆಡ್‌ರೂಮ್ ಸೇರಿಕೊಂಡೆ. ಗಿರೀಶ್ ನೆನಪಾಗತೊಡಗಿದ. ಬೇಡವೆಂದರೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಏನೇನನ್ನೋ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ದೇಹ ಬಿಸಿಯೇರಿದಂತಾಗಿ ಜ್ವರ ಬಂದಿತೇನೋ ಎನಿಸಿತ್ತು. ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ನೀರು ಕುಡಿದು ಬಂದೆ, ಪುಸ್ತಕ ಓದಿದೆ, ಹಾಡು ಕೇಳಿದೆ. ಮನಸ್ಸು ಹತೋಟಿಗೆ ಬರುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕೈಗಳು ನೆಮ್ಮದಿಯಿಲ್ಲದ ನನ್ನ ದೇಹದ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗಿದ್ದವು. ಈ ಒಂಟಿಸುಖದ ಅಭ್ಯಾಸ ನನಗೆ ಅದುವರೆಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋದೆ. ಗಿರೀಶನ ನೆನಪು ಬಾರದಿದ್ದರೂ ಏನೋ ಅಸಮಾಧಾನ, ಯಾವುದೋ ಅತೃಪ್ತಿ. ಅದೇ ದಿನ ಗಿರೀಶ್ ಮತ್ತೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಕ್ಯಾಂಟೀನಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದ. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದ ಅವನು ಇನ್ನೇನು ಕರೆದು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಾನೆಂದರೆ ಅವನು ನೋಡಿಯೂ ನೋಡದಂತೆ ತನ್ನ ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಹರಟೆ ಹೋಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ನನಗೆ ನಿರಾಶೆಯೊಂದಿಗೆ ಕೋಪವೂ ಬಂದು ಬಿಡಬೇಕೆ? ಅದೇನು ನನಗೆ ಅವನಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಸ್ನೇಹ? ನಾನೇಕೆ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಬಯಸಬೇಕು? ನನ್ನೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಲು ಅದೆಷ್ಟು ಹುಡುಗರು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿಲ್ಲ? ನನ್ನನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ ಹುಡುಗರು ಈ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಉಂಟೆ? ಹಾಗಿದ್ದಾಗ ಈ ಗಿರೀಶನದೇನು ಹಂಗು? ಎಂದೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುತ್ತ ನಾನು ಊಟವನ್ನೂ ಮಾಡದೇ ಸರಸರನೆ ಹೊರಟುಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟೇ, ಆಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮತ್ತು ಗಿರೀಶನ ನಡುವೆ ಯಾವ ಮಾತೂ ಬೆಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ನಾವು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲೂ ಇಲ್ಲ, ನೋಡಲೂ ಇಲ್ಲ. ನನಗೆ ಅವನ ಮೇಲಾಗಿದ್ದ ಕ್ರಶ್ಶು, ಆ ವ್ಯಾಮೋಹ ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಮತ್ತು ಗಿರೀಶನ ಮಧ್ಯೆ ಚಿಗುರೊಡೆದ ಸ್ನೇಹವನ್ನು ಕಂಡು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಅವನಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದ gossip ಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯರು ಕ್ರಮೇಣ ಮತ್ತೆ ಅವನ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸತೊಡಗಿದ್ದರು. ನಾನು ಎಂದಿನ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯಿಂದ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂದು ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಅದಾದಮೇಲೆ ಇಂದು, ಅಂದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಒಂದುವರೆ ತಿಂಗಳ ನಂತರ, ಗಿರೀಶ್ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಲೈಬ್ರೆರಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದಿದ್ದ. ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದಲೇ ಅವನತ್ತ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಒಂದು ಮಾತೂ ಆಡದ ಅವನು ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕಾಗದವನ್ನು ಇರಿಸಿ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದ. ಕಾಗದ ಬಿಡಿಸಿ ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ನಾಲ್ಕು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಓದಿದ ನನಗೆ ಏನೊಂದೂ ಅರ್ಥವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿ ತಳ್ಳಿ ಎದ್ದು ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಅದರ ನೆನಪಾಗಿದ್ದುದು ಆಗ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ. ಆ ಕಾಗದವನ್ನು ಹರಿದು ಹಾಕಿ ಬೇರೇನೂ ಯೋಚನೆಯಿಲ್ಲದೇ ಕಾಲೇಜಿನ ಗೇಟಿನವರೆಗೂ ಹೋಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆ ಶಬ್ದಗಳು ಮೂಡತೊಡಗಿದ್ದವು.. "ದಿಬ್ಬದ ಹಿಂದೆ.. ಬಂಡೆಯ ಬಳಿ". ಆದರೂ ನಾನು ನಡೆದು ಕಾಲೇಜಿನ ಕಂಪೌಂಡನ್ನು ದಾಟಿ ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ತಲುಪಿ ಬಸ್‌ಗಾಗಿ ಕಾಯತೊಡಗಿದ್ದೆ. ಕಾಲೇಜಿನ ಆವರಣದ ಒಳಗೆ ಮುಖ್ಯ ಕಟ್ಟದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಬಲಭಾಗಕ್ಕೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಗೇಟಿದೆ. ಆ ಗೇಟಿನ ಆಚೆ ಒಂದು ದಿಬ್ಬವಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಹೋಗುವುದು ಕಡಿಮೆ. ಹೋದರೂ ಕೆಲವರು ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಓದಲು ಹೋಗಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನೆದುರು ನಾನು ಹತ್ತಬೇಕಿರುವ ಬಸ್ಸು ಬಂದು ನಿಂತು ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದರೂ ನಾನು ಗಮನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೇ ನನ್ನ ಕಾಲುಗಳೀಗ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್‌ನಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಇಳಿದು ಮತ್ತೆ ಕಾಲೇಜಿನತ್ತ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾನೆಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ ನನಗಿನ್ನೂ ಖಚಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಲೈಬ್ರೆರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಪುಸ್ತಕವೊಂದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತೆನೋ.. ಸರಿ, ಲೈಬ್ರರಿ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆನಾದರೂ ಕಣ್ಣುಗಳು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಆಚೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಚಿಕ್ಕ ಗೇಟಿನತ್ತ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವು. ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆ ಗೇಟು ಹತ್ತಿರವಾದಂತೆನಿಸಿತು. ನಾನು ಆ ಕಡೆಗೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದರ ಅರಿವು ಬಂದರೂ ಹಿಂತಿರುಗಲು ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಗೇಟು ದಾಟಿ ಹೊರಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಎದುರಿಗೆ ದಿಬ್ಬ ಹರಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ದಿಬ್ಬವನ್ನು ಹತ್ತುತ್ತ ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಸಮಯವನ್ನು ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತೇ? ಕಾಗದವನ್ನು ಹರಿದುಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲಾ? ಎಂದು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಅವನು ದಿಬ್ಬದ ಬಳಿ ಕರೆದ ಅಂತ ನಾನು ಹೋಗಿ ಬಿಡುವುದೇ? ಛೇ-ಛೇ.. ಇದು ಮೂರ್ಖತನ.. ಬರಬಾರದಾಗಿತ್ತು.. ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಂಥ ದೊಡ್ಡದೇನೂ ಅಲ್ಲದ ಆ ಮಣ್ಣಿನ ದಿಬ್ಬದ ತುದಿಯನ್ನು ತಲುಪಿ ಇಣುಕಿದ ನನಗೆ ಎದುರಿಗೆ ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿ ಆ ಬಂಡೆ ಕಾಣಿಸಿತ್ತು. ಅದೇನೂ ನನಗೆ ಅಪರಿಚಿತ ಜಾಗವಲ್ಲ. ಹಿಂದೆ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ಗೆಳತಿಯರೊಂದಿಗೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಕಾಲುದ್ದದ ಸ್ಕರ್ಟನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿ ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ದಿಬ್ಬದ ಆಚೆ ಇಳಿಯತೊಡಗಿದೆ. ಬಂಡೆಯನ್ನು ತಲುಪಿ ಆಚೀಚೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದೆ. ಯಾರಾದರೂ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಅದೇನು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೋ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಯಾರೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ನಾನೆಲ್ಲೋ ತಪ್ಪಿದ್ದೆ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ಆ ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಅವನು ಒಂದು ಸಮಯವನ್ನಾದರೂ ಸೂಚಿಸಿರಬಹುದಿತ್ತು. ನಾನಾದರೋ ಅದನ್ನು ಆತುರದಲ್ಲಿ ಹರಿದು ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಸರಿ ಈಗ ಅಂಥ ಹಾನಿಯೇನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನಡೆಯ ತೊಡಗಿದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಮರವೊಂದರ ಬಳಿ ಯಾರೋ ಸುಳಿದಂತಾಯಿತು.

ಗಿರೀಶ್! ಅವನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ!

ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಟೀ-ಶರ್ಟ್ ಮತ್ತು ಹಸಿರು ಛಾಯೆಯ ಜೀನ್ಸು ತೊಟ್ಟು ಯಾವ ಹಿಂಜರಿಕೆಯೂ ಇಲ್ಲದೇ ಅವನು ನನ್ನ ಬಳಿ ನಡೆದು ಬರತೊಡಗಿದರೆ ನನಗೆ ಭಯವಾಗತೊಡಗಿತು. ಅವನು ನನಗೆ ಬರ ಹೇಳಿದ್ದು ಏತಕ್ಕೆ - ಎಂಬ ವಿಚಾರ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ದಿಗಿಲುಗೊಂಡೆ. ಅವನಾಗಲೇ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದ.. ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅದೇ ನಗುವಿತ್ತು.

"ನೀನು ಬಂದೇ ಬರ್ತೀಯ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ನಿನಗೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಸಹಾಯ ಮಾಡೋಣ ಅಂತಿದೀನಿ" ಎನ್ನುತ್ತ ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ.

ಅದ್ಯಾಕೋ ಏನೋ ನಾನು ಸುಮ್ಮನೇ ಇದ್ದೆ. ಅದೇನು ಅವನು ನನಗೆ ಮಾಡಬೇಕಿರುವ ಸಹಾಯ? ನಾನೇನು ಅವನಿಂದ ಕೇಳಿದ್ದೆ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಬುದ್ಧಿ ಆಲೋಚಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಸರಿ, ಅವನು ನನ್ನ ಕೈಹಿಡಿದು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಕನಸೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅಥವ ಅವನನ್ನು ಮೊದಲ ಸಲ ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಆ ರಾತ್ರಿ ನಾನು ಏನೇನೋ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆನಲ್ಲ.. ಇದು ಅಂಥ ಒಂದು ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಏನೋ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೆಂಥ ಸುಂದರವಾದ ಕಲ್ಪನೆ! ನನಗೆ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗನೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ.. ಹಾಗೆ ಆ ದಿಬ್ಬದ ಆಚೆ.. ಆ ಬಂಡೆಯ ಹಿಂದೆ..

ನನ್ನನ್ನು ಬಂಡೆಗೆ ಬೆನ್ನಾಗಿಸಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಕೈಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ ಕೆಳಗಿಟ್ಟು, ನನ್ನ ಸೊಂಟವನ್ನು ಬಳಸಿದ ಅವನ ಕೈಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ಮೇಲೆ ಸರಿದಾಗ ನನ್ನ ಮೈಯೆಲ್ಲ ನಡುಗಿತ್ತು ಅವನ ಆ ಸ್ಪರ್ಷಕ್ಕೆ! ಕಲ್ಪನೆಯೆಲ್ಲೂ ಮೈ ನಡುಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯಗೊಂಡೆ. ನನ್ನ ಎದೆಯ ಮೇಲೆಲ್ಲ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಕೈಗಳು ಕುಂಬಾರ ತನ್ನ ಮಣ್ಣಿನ ಗೊಂಬೆಯನ್ನು ಸವರಿ ಅದರ ಸಂಪೂರ್ಣತೆಯನ್ನು ಪರಶೀಲಿಸುವಂತೆ ನನ್ನ ಸ್ತನಗಳ ಗಾತ್ರ, ವಕ್ರತೆ, ಆಕಾರಗಳನ್ನು ನಾನು ತೊಟ್ಟ ಶರ್ಟಿನ ಮುಖಾಂತರವೇ ಯಾಚಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಹದಿನೇಳರ ಹರೆಯದ ನನ್ನ ದೇಹ ಅವನ ಕೈಗಳ ಸ್ಪರ್ಷದಿಂದ ಬಿಸಿಯೇರಿ ನನ್ನ ಹಿಡಿತವನ್ನು ಮೀರಿ ಸ್ಪಂದಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕಾಲುಗಳು ಸಣ್ಣಗೆ ಕಂಪಿಸತೊಡಗಿದ್ದವು. ನನ್ನ ತೊಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಅದೇ ವಿಚಿತ್ರ ಯಾತನೆ. ಆ ಯಾತನೆಯಿಂದಲೇ ಆ ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ನಾನು ನಿದ್ರೆಯಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಅವನ ಬೆರಳುಗಳು ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಹರಿದಾಡತೊಡಗಿದವು. ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿಂದ ತೆರೆದುಕೊಂಡ ನನ್ನ ತುಟಿಗಳ ನವಿರನ್ನು ಸವರುತ್ತ ಅವನ ಬೆರಳೊಂದು ನನ್ನ ಬಾಯಿಯೊಳಗೆ ನುಸುಳಿದಾಗ ನಾನು ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಾಲಿಗೆಯಿಂದ ಅದನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವನ ಬಲಗೈ ನನ್ನ ಎದೆಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಜಾರಿದ್ದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕಿಬ್ಬೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಸವರಿಕೊಂಡು ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಸಾಗಿದ ಅವನ ಕೈ ನನ್ನ ಸ್ಕರ್ಟಿನ ಅಂಚನ್ನು ತಲುಪಿತ್ತು. ಹಾಗೆಯೇ ನನ್ನ ಸೊಂಟದ ಸುತ್ತಳತೆಯನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಿ ಹಿಂದೆ ಬಂದ ಅದು ಸ್ಕರ್ಟಿನ ಒಳಗೆ ತೂರಿ ನನ್ನ ಶ್ರೋಣಿಯ ಹರವಾದ ದುಂಡುಗೆನ್ನೆಗಳನ್ನು ಅಮುಕತೊಡಗಿತ್ತು. ಅವನಿಂದ ಹಾಗೆ ಹಿಂಡಿಸಿಕೊಂಡಷ್ಟೂ ನನಗೆ ಸುಖ. ಒಂದು ಕೈ ಸಾಕಾಗದೆಂಬಂತೆ ತನ್ನ ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯನ್ನೂ ನನ್ನ ಸ್ಕರ್ಟಿನೊಳಗೆ ಇಳಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿ ಮರ್ದಿಸತೊಡಗಿದ. ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದರ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರಿವು ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅದ್ಭುತವಾದ ಕನಸೊಂದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಿದ್ದೆ.

ಅವನ ಕೈಗಳ ಚೆಲ್ಲಾಟದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸ್ಕರ್ಟಿನ ಗುಂಡಿಗಳೆರಡು ಅದಾಗಲೇ ಕಿತ್ತುಬಂದು ಇನ್ನೇನು ನನ್ನ ಸ್ಕರ್ಟು ನೆಲಕಚ್ಚಬಹುದೇ ಅನಿಸಿದರೂ ಅದರ ಪರಿವೆ ನನಗೇ ಇರಲಿಲ್ಲವೆಂದಾಗ ಅವನಿಗಿದ್ದೀತೆ? ಅವನ ಕಾಲುಗಳು ನನ್ನ ತೊಡೆಗಳಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಅವನ ತುಟಿಗಳು ನನ್ನ ಕತ್ತನ್ನು, ಕೆನ್ನೆಗಳನ್ನು, ಎದೆಯನ್ನು ಚುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನನ್ನ ತೊಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಅದಾಗಲೇ ಶುರುವಾಗಿದ್ದ ಯಾತನೆ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹನಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಧಾರೆಯಾಗಿ ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೂಲಕ ಕೆಳಗಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಹನಿಯೊಂದನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ತಡೆದ ಅವನ ಕೈ ಅದರ ಮೂಲವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತ ಮೇಲೇರಿ ಬಂದು ನನ್ನ ಹೆಣ್ತನದ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತಟ್ಟಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಆಗಲೇ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದ ನಾನು ತೊಡೆಗಳನ್ನು ಅಗಲಿಸಿ ಅವನನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದೆ. ಅದು ಕನಸೋ, ಕಲ್ಪನೆಯೋ ಇಲ್ಲ ವಾಸ್ತವವೋ ಅದ್ಯಾವುದೂ ಈಗ ನನಗೆ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನೀಗ ಅವನ ಕೈಗೊಂಬೆಯಾಗಿದ್ದೆ. ಅವನು ನನ್ನ ಸೀಮೆಯನ್ನು ನನಗೆ ಅರಿವಾಗಿಸಿಯೂ ಅರಿವಾಗಿಸದಂತೆ ಅತಿಕ್ರಮಿಸಿದ್ದ. ಅವನ ಬೆರಳುಗಳು ಹುದುಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಮೀಟತೊಡಗಿದ್ದವು... ನಾನು ನರಳತೊಡಗಿದ್ದೆ. ನಾನೇ ಸ್ವತಃ ನನ್ನ ಸ್ಕರ್ಟನ್ನು ಸೊಂಟದವರೆಗೂ ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಒಳಗನ್ನು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಅರಿತವನಂತೆ ಅವನ ಕೈ ಸರಾಗವಾಗಿ ಲಯಬದ್ಧವಾಗಿ ಚಲಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಅವನ ಬಿರುಸಾದ ಬೆರಳುಗಳು ನನ್ನ ಕೋಮಲವಾದ ಯೋನಿದುಟಿಗಳ ನಡುವೆ ಅವಧಾನವಿಲ್ಲದೇ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ರತಿಗೋಪುರದ ಶೃಂಗವನ್ನು ಅದಾಗಲೇ ತಲುಪಿದ್ದೆ. ಅವನ ಹೆಗಲನ್ನು ಕಚ್ಚಿ ಹಿಡಿದು ಅವನು ಹೊರಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸುಖದ ಅಲೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮೈಯೆಲ್ಲ ಬೆವರಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕುತ್ತಿಗೆಯಿಂದ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ ಬೆವರ ಹನಿಗಳು ಎದೆಗೆ ಇಳಿದು ನನ್ನ ಶರ್ಟನ್ನು ತೊಯಿಸಿದ್ದವು. ಬಂಡೆಯನ್ನು ಆಸರೆಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಸಮತೋಲನ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ಅವನ ಇನ್ನೊಂದು ಕೈ ಸೊಂಟವನ್ನು ಬಳಸಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದಿತ್ತು. ನನ್ನ ನಾಡಿಮಿಡಿತದ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿದ ಅವನ ಬೆರಳುಗಳು ಇನ್ನೂ ವೇಗ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಕೆಲ ಕ್ಷಣಗಳ ನಂತರ ದೇಹದ ನರಗಳೆಲ್ಲ ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಬಿಗಿದುಕೊಂಡು ಸುಖದ ಅದಮ್ಯ ಶಕ್ತಿಯೊಂದು ಸ್ಫೋಟಿಸಿದಾಗ ನನ್ನ ಇಡೀ ದೇಹ ತಲ್ಲಣಿಸಿದ ಪರಿಗೆ ಅವನೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ತನ್ನ ಸಮತೋಲವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಇಬ್ಬರೂ ಕೆಳಗೆ ಬೀಳಲಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಅವನ ಒಂದು ಕೈ ನನ್ನನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು ನನ್ನ ಸ್ಖಲನದ ಆವೇಶವನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿತ್ತು. ನಾನು ಬೆನ್ನು ಮಣಿಸಿ, ಕಂಪಿಸಿ, ನರಳಿ ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ ಭೋರ್ಗರೆದಿದ್ದೆ.

ಮಳೆ ನಿಂತಮೇಲೆ ಎಲ್ಲ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುವಂತೆ ನನಗೆ ನಡೆದದ್ದೇನು ಎಂದು ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ನಾನು ಅವನ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸ್ವಸಂತುಷ್ಟತೆಯಿತ್ತು - ಏನನ್ನೋ ಸಾಧಿಸಿದವನಂತೆ. ನಾನು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಮಾತೂ ಆಡದೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗಿದ್ದೆ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ನನ್ನನ್ನೇ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು. ಇತ್ತ ನನಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಕೋಪ ಬಂದಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ಅವನು ಕರೆದಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅವನು ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದೆಂದರೇನು? ನಾನೆಂದರೆ ಅಷ್ಟು ಅಗ್ಗವಾಗಿ ಹೋದೆನೇ? ಮುಜುಗರ, ಜುಗುಪ್ಸೆ, ಅಸಹ್ಯಗಳ ಮಡುವಾದ ಮನಸ್ಸು ಒಂದೆಡೆ ಹಿಂಸೆ ಪಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಪಡೆದ ಸುಖದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ನೆನೆದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮನೆ ತಲುಪಿ, ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ಸೇರಿದ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದದ್ದು ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ. ಆಗ ಮನಸ್ಸು ನನಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯವೆನಿಸುವಷ್ಟು ಹಗುರಾಗಿತ್ತು. ನನಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಯಾವ ಕೋಪವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಿಯೆದುರು ನಿಂತರೆ ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಂದಹಾಸವೊಂದಿತ್ತು.

ಅಂದು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಗಿರೀಶ್ ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸ್‌ರೂಮಿನ ಬಳಿಯೇ ನಿಂತಿದ್ದ. ಟೀ ಕುಡಿಯೋಣವಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಕ್ಲಾಸುಗಳು ಶುರುವಾಗಲು ಇನ್ನೂ ಸಮಯವಿತ್ತಾದ್ದರಿಂದ ಇಬ್ಬರೂ ಕ್ಯಾಂಟೀನಿಗೆ ಹೋದೆವು. ಅವನು ಕೇಳಿಕೊಂಡಾಗ ನಾನು ಆ ಭಾನುವಾರ ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ. ಅವನು ಮಾಡಿದ ಆ 'ಚಿಕ್ಕ ಸಹಾಯ'ಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ನಾನೂ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಸಹಾಯವನ್ನು ಮಾಡುವುದು ಇನ್ನೂ ಬಾಕಿ ಇತ್ತು.

13 comments:

rajkar said...

ಪದ್ಮಿನಿಯವರೆ ಕಥೆಯನ್ನು ಕಾವ್ಯದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸೊಗಸಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಿದ್ದೀರ. ಇಂತಹ ಸಾಫ್ಟ್ ಕೋರ್ ಕಥೆಗಳೇ ಓದಲು ಚೆನ್ನಾ ಯಾಕೆಂದರೆ ಇಂತಹ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣನೆಯು ರಸಮವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಕಾವ್ಯಮಯವಾಗಿಯು ಇರುತ್ತದೆ. ಇವು ನಮ್ಮ ಎದೆ ಬಡಿತವನ್ನು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಏರಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ.

ದೇವರು ನಿಮಗೆ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವನ್ನು ನೀಡಲಿ ಅಂತ ನಾನು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಧನ್ಯವಾದಗಳು.

skhalana said...

ಪದ್ಮಿನಿ, ನಿಮ್ಮ ಈ ಕತೆ ರೋಮಾಂಚನಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಹೃದಯವನ್ನು ನೀವು ಗೆದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದೀರ.

ಬಾಲಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ said...

ಶೃಂಗಾರವನ್ನು ಕಾವ್ಯತ್ಮಕ ವಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದೀರಿ!!! "ರತಿ ಗೋಪುರದ ಶೃಂಗ".... ಒಳ್ಳೆಯ ಪದ ಬಳಕೆ ಹಾಗೂ ಕಲ್ಪನೆ!!!!

ಪದ್ಮಿನಿ ಕಶ್ಯಪ said...

ರಾಜ್‌ಕರ್, ಸ್ಖಲನ ಮತ್ತು ಬಾಲಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ, ನಿಮ್ಮ ನಿರಂತರ ಬೆಂಬಲ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಗಳಿಗಾಗಿ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.

moni said...

thumbaa chennaagitthu....


thnx

ಸಂತುಷ್ಟ said...

ಪದ್ಮಿನಿಯವರೇ,
ತುಂಬಾ ದಿನಗಳಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗನ್ನು ನೋಡಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಇವತ್ತು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಒಮ್ಮೆಲೇ ಓದುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಇನ್ನೊದು ಸಂದರ್ಭ ಯಾವಾಗ ಸಿಗುತ್ತೋ ಯಾರಿಗ್ಗೊತ್ತು:)

ನೀವು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವುದು....ಅದು ಪ್ರಣಯದ ರಸಘಟ್ಟಿ; ಹಾಲುಗಲ್ಲದ ಹಸುಳೆಯ ಕೆನ್ನೆ ಅಮುಕಿದಂತೆ ; ಮಧುಚಂದ್ರದಲ್ಲಿ ನಲ್ಲೆಯ ಜೊತೆ ನಗು ಜಿನುಗುತ್ತಾ ನಡೆದಾಡಿದಂತೆ; ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಕಾಪಿ ಕುಡಿದು ಚುರುಕಾದಂತೆ. ಆಹಾ, ಚಂದವೋ ಚಂದ.

ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಿರಿ; ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ ನಿಮಗೆ.

ಪದ್ಮಿನಿ ಕಶ್ಯಪ said...

ಸಂತುಷ್ಟ, ನಿಮ್ಮ ಕಾಮೆಂಟ್ ಓದಿ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಮತ್ತೆ ಬೇಗ ಬನ್ನಿ.

guptha said...

padminiyavare, Nimma kethe heluva shyli nanage thumba thumba istavaithu, AA kathegalu namma nenapinalli hage vulidu biduthive

Anonymous said...

padminiyavare, Nimma kethe heluva shyli nanage thumba thumba istavaithu

BY

Adidtya...

siddu said...

sakkata gide padmini yavare

aaajay said...

Really awesome writing style...!!

Why dont U utilise your creativity in writing

good articles..??

omkarpatil said...

hai medam wonderful and trillful story i like very much so i had u r fan

harish said...

bahala chennagide

Post a Comment